Μια μέρα και καθώς σέρφαρα στο Youtube ψάχνοντας για νέους καλλιτέχνες και τραγούδια για να ακούσω, το ενδιαφέρον μου τράβηξε ένα προτεινόμενο άλμπουμ. Το εξώφυλλο του άλμπουμ ήταν κίτρινο και έδειχνε έναν τραγουδιστή από τη μέση και πάνω να κρατάει το μικρόφωνό του, τραγουδώντας. Πίσω του υπήρχε άλλη μία εικόνα ενός πιθήκου. Βλέποντας τον τίτλο, διάβασα «Jagatara – Nanban Torai». Μόλις ξεκίνησε το πρώτο τραγούδι κατάλαβα ότι «έπιασα λαυράκι».
Οι Jagatara (じゃがたら) είναι ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε το 1979, δηλαδή σε μια περίοδο που η ροκ και η πανκ εποχή του ’60 και ’70 είχαν φτάσει ήδη στο απόγειό τους και άρχισαν πλέον να φθίνουν, αργά μεν, αλλά σταθερά. Το συγκρότημα, λοιπόν, δημιούργησε και προώθησε κάτι δικό του που είχε και μεγάλη απήχηση στο κοινό.
Το κύριο πρόσωπο και τραγουδιστής του συγκροτήματος ήταν ο Edo Akemi. Αποτελούσε από πάντα μία ξεχωριστή προσωπικότητα. Το πραγματικό του όνομα ήταν Edo Masataka, προερχόταν από μία οικογένεια με 5 αδερφές και ήταν ο τέταρτος στη σειρά. Δεν τα πήγαινε καλά στο σχολείο, ήταν αντιδραστικός και αμφισβητούσε τα πάντα. Μάλιστα, όταν ήταν ακόμη νέος, πήρε το λόγο στην εκκλησία της περιοχής του και αμφισβήτησε μπροστά σε όλους τη Βίβλο, παραθέτοντας την άποψή του για τον χριστιανισμό, κάτι που οδήγησε στην αποβολή του από την εκκλησία!
Παρ’ όλα αυτά, ο Edo κατάφερε να περάσει στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει Λογοτεχνία και Ιστορία. Του πήρε τα διπλάσια σχεδόν χρόνια για να τελειώσει τη σχολή (από το 1971 μέχρι το 1979), όμως αυτό δεν τον ενδιέφερε και πολύ, καθώς τον τελευταίο χρόνο της σχολής του, δημιουργήθηκαν οι Jagatara. Μαζί με άλλους δύο φίλους του, τον Nagai Akira ή αλλιώς Ebby στην κιθάρα και τον Watanabe Masami ή αλλιώς Pan στο μπάσο, ξεκίνησαν τα πρώτα τους λάιβ.
Πριν αρχίσω να μιλάω για το είδος της μουσικής τους, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσω κάτι. Η rock, punk, funk σκηνή της Ιαπωνίας εκείνη την εποχή ήταν ο τρόπος των νέων κυρίως για να κοντραριστούν με την κυβέρνηση και να αντισταθούν στη σκληρή ζωή και ρουτίνα που τους επιβάλονταν. Η μουσική ήταν η αφορμή να ντύνονται όπως αυτοί θέλουν και να πηγαίνουν σε συναυλίες για να τραγουδούν στίχους επαναστατικούς, να φωνάζουν συνθήματα και να δείχνουν την «αναρχία» τους.
Σε πολλές περιπτώσεις όμως, δεν ήταν η μουσική ο κύριος λόγος για τον οποίο συγκεντρώνονταν τόσα άτομα σε αυτές τις συναυλίες. Ήταν τα σκληροπυρηνικά, ανατριχιαστικά, ακόμα και αηδιαστικά θεάματα και show που συνόδευαν τα τραγούδια. Το κοινό αποτελούνταν τόσο από θαυμαστές, όσο και από ανθρώπους που με μεγάλη περιέργεια περίμεναν να δουν τι ακριβώς είχαν προετοιμάσει τα συγκροτήματα, ώστε να τους αφήσουν για ακόμα μια φορά με το στόμα ανοιχτό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το συγκρότημα Hanatarash, ένα punk συγκρότημα που δημιουργούσε μουσική από διάφορα υλικά και που οι συναυλίες του έβαζαν σε κίνδυνο ακόμα και τους θεατές. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος πετούσε μπουκάλια στο κοινό, έσπαγε τζάμια στο πάτωμα, άνοιξε το κεφάλι του αρκετές φορές στις παραστάσεις, έκοψε καταλάθος το πόδι του με ένα αλυσοπρίονο καθώς προσπαθούσε να κόψει το λαιμό μίας νεκρής γάτας που βρήκε στο δρόμο και, το πιο ακραίο πράγμα που έγινε ποτέ σε λάιβ, οδήγησε μια μπουλντόζα μέσα στο κλαμπ που γινόταν η συναυλία, προκαλώντας ζημιές 60.000 δολαρίων. Όταν είπα σκληροπυρηνικά, το εννοούσα.
Επιστρέφουμε, λοιπόν, στους Jagatara οι οποίοι, για να τους συνδέσω με τα παραπάνω, δεν ήταν τόσο extreme, αλλά ανήκαν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που τραβούσε το κοινό για τα θεάματα και όχι μόνο για τη μουσική. Έτσι λοιπόν, εύκολα εξηγείται η γρήγορη και ξαφνική δημοσιότητά τους που ξεκίνησε μετά την πρώτη τους μεγάλη συναυλία κατά την οποία ο Akemi έφαγε ένα ωμό κοτόπουλο (καμία ανησυχία για σαλμονέλα), καθώς και ένα φίδι (καμία ανησυχία για Covid). Στις συναυλίες του πληγωνόταν σχεδόν πάντα (υπάρχουν φωτογραφίες που τον δείχνουν με ματωμένο κεφάλι), ενώ άλλες φορές ο ίδιος προέβαινε σε δημόσια…αφόδευση.
Η μουσική του συγκροτήματος είναι μία άλλη μεγάλη υπόθεση. Όταν το συγκρότημα πρωτοδημιουργήθηκε αποτελούσε μια punk μπάντα. Καθώς όμως η δημοσιότητά τους άρχισε να μεγαλώνει, εμφανίστηκε και το πρώτο μεγάλο τους πρόβλημα: μία έλλειψη πάθους για τη μουσική. Η λύση που εφάρμοσαν ήταν μία στροφή στον ήχο τους. Όταν προστέθηκε ένα νέο μέλος στο συγκρότημα, ο Murata Naotoshi ή αλλιώς Oto, σε δεύτερη κιθάρα, ξεκίνησε η σύνθεση ενός νέου άλμπουμ, τελείως διαφορετικού από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους.
Και φτάνουμε, λοιπόν, στο περίφημο άλμπουμ «Nanban Torai (南蛮渡来)», που σημαίνει «Βαρβαρική Εισαγωγή». Με την κυκλοφορία του άλμπουμ το 1982, βλέπουμε ένα διαφορετικό συγκρότημα. Πρώτα απ’ όλα, η μπάντα έχει μεγαλώσει, με την πρόσθεση του ήχου του σαξόφωνου, των ντραμς, τρομπετών, πλήκτρων, ακόμα και λάιβ φωνητικών. Ήταν μία μίξη της punk, funk, reggae, rock, afrobeat, disco και jazz μουσικής.
Με groovy ήχο που σε ανεβάζει και σε κάνει να θέλεις να χορέψεις (ή να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι σου αν δεν είσαι του χορού), συνεχείς αλλαγές που δεν τις περιμένεις, εύκολους και επαναλαμβανόμενους στίχους και σόλο κιθάρας, οι Jagatara κατάφεραν να κερδίσουν αμέσως το κοινό, παρά τη μεγάλη αυτή αλλαγή και να αναδειχθούν ως ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της εποχής. Το άλμπουμ αυτό κατάφερε να φτάσει στην 22η θέση των Rolling Stone 100 της Ιαπωνίας.
Δυστυχώς όμως, τα πράγματα δε θα εξελιχθούν ευχάριστα για τους Jagatara. Το 1983 ο Edo διαγνώστηκε με μια ψυχική ασθένεια και έμεινε για λίγο καιρό στο νοσοκομείο και αργότερα στους γονείς του. Εξαιτίας πολλών ακόμα προβλημάτων μέσα στο ίδιο το συγκρότημα με πολλές κατηγορίες εναντίον τους για κατοχή ναρκωτικών, οι Jagatara θα χαθούν για λίγο από το προσκήνιο, όμως ύστερα από δύο χρόνια θα επιστρέψουν το 1987 με άλλα δύο άλμπουμ, το The Naked King και το Nise Yogen-Sha Domo.
Απ’ ότι φαίνεται, όμως, η μικρή αυτή ανάκαμψη δεν κράτησε για πολύ. Τα άσχημα γεγονότα συνέβαιναν το ένα μετά το άλλο. Το 1990 ο Edo βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του. Όλα έδειξαν πως ο θάνατός του προκλήθηκε από καταλάθος πνιγμό την ώρα του μπάνιου. Τα νέα αυτά ήταν δυσβάσταχτα για τα υπόλοιπα μέλη και έτσι το συγκρότημα διαλύθηκε αμέσως μετά. Το 1992, o Watanabe Masami πέθανε από πνευμονία και μόλις 8 μήνες αργότερα, ο σαξοφωνίστας Shinoda Masami πέθανε από καρδιακό επεισόδιο.
Τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος συγκεντρώθηκαν το 2020 για ένα reunion, ως Jagatara2020, μετά από 30 χρόνια και κυκλοφόρησαν ένα single με τίτλο «Nijiiro Fanfare».
Παρά το γεγονός ότι το συγκρότημα είχε μία σχετικά μικρή διάρκεια ζωής, κατάφερε πολλά στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα. Ήταν συνεχώς ψηλά στα charts της Ιαπωνίας, οι συναυλίες τους ήταν sold out και είχαν πολλούς θαυμαστές και αξιόλογες συνεργασίες με πολλούς διάσημους Ιάπωνες καλλιτέχνες. Ο Edo κατάφερε να θίξει πολλά θέματα μέσα από τους στίχους του, κοινωνικά, ψυχολογικά θέματα που αφορούν τα ναρκωτικά και τη ζωή στην πόλη.
Οι Jagatara είναι αδιαμφισβήτητα ένα πολύ ενδιαφέρον συγκρότημα, τόσο για την ιστορία τους όσο και για τη μουσική τους. Έχουν έναν δικό τους όμορφο ήχο και αξίζουν πραγματικά μία ευκαιρία. Θα σας τους σύστηνα ανεπιφύλακτα.
Πηγές: https://en.wikipedia.org/wiki/Jagatara
https://kymkemp.com/2020/10/21/hank-reviews-music-jagatara-nanban-torai/
https://www.nts.live/artists/52760-jagatara
https://interstellarmedium.me/2013/10/03/jagatara-%E6%9A%97%E9%BB%92%E5%A4%A7%E9%99%B8%E3%81%98%E3%82%83%E3%81%8C%E3%81%9F%E3%82%89-nanban-torai-%E5%8D%97%E8%9B%AE%E6%B8%A1%E6%9D%A5-1982/
0 Comments