H κασέτα της Akiba ή «Fly Away», όπως είναι αλλιώς γνωστό το τραγούδι της κασέτας, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα μυστήρια της Ιαπωνίας, το οποίο έχει τις απαρχές του στις αρχές του 1990. Αποφάσισα, λοιπόν, καθώς εκτός από μυστήριο υπάρχουν και άλλα, πιο ενδιαφέροντα και spooky στοιχεία σχετικά με την κασέτα και έχουμε, όπως ήδη ξέρετε, Halloween, να μοιραστώ την ιστορία αυτή ως το πρώτο μου άρθρο για το Halloween Special.
P.S.: Από εδώ και στο εξής, κάθε Halloween θα ανεβαίνει ένα άρθρο σχετικά με τρομακτικά γεγονότα ή μυστήρια της Ιαπωνίας! Εάν θέλετε να γράψουμε για κάτι συγκεκριμένο, μπορείτε να αφήσετε ένα σχόλιο!
Η αρχή
Πηγή: www.muza-chan.net
Παρόλο που η ύπαρξη της κασέτας έγινε ευρέως γνωστή γύρω στο 2000, η ιστορία μας ξεκινά ήδη από τις αρχές του 1990. Ο αγοραστής μας βρίσκεται στο πασίγνωστο κτήριο Akihabara Radio Kaikan στην Akihabara για αγορές από ένα κατάστημα μεταχειρισμένων ειδών. Αν και είχε επισκεφτεί πολλές φορές το μαγαζί στο παρελθόν (με το ποδήλατο σε βόλτες με τους φίλους του όπως αναφέρει και ο ίδιος), αυτή τη φορά, του έκανε εντύπωση ένα κουτί με πάρα πολλές ξεχασμένες κασέτες, σε πολύ οικονομική, όμως, τιμή. Έτσι, αποφασίζει να αγοράσει μερικές από αυτές, μαζί και την κασέτα για την οποία γίνεται λόγος, την οποία και αγόρασε για μόνο 50 γεν (περίπου 35 λεπτά). Αργότερα, ο αγοραστής εξήγησε πως αγόρασε την κασέτα επειδή αναφερόταν επίσης πως ήταν κενή και είχε χώρο για 20 λεπτά ακόμα μουσικής.
Επιστρέφοντας σπίτι του, ξεκινάει να ακούει τις κασέτες μία προς μία. Όλες τους, αν και παλιές, έχουν γραμμένο είτε πάνω στις θήκες είτε πάνω τους κάτι που να βοηθάει τον ακροατή να γνωρίζει τι πρόκειται να ακούσει, όπως για παράδειγμα το είδος της μουσικής ή τους τίτλους των τραγουδιών και των συγκροτημάτων. Η κασέτα αυτή, όμως, δεν έχει κανένα διακριτικό πάνω της. Αντιθέτως μάλιστα, το μόνο διακριτικό που έχει, φαίνεται να έχει σβηστεί. Βάζοντας λοιπόν την κασέτα μέσα στο player του, αρχίζει να αναγνωρίζει ένα-ένα τα τραγούδια που παίζουν. Τα περισσότερα ήταν τραγούδια της Yumiko Takahasi (高橋 由美子), μιας πολύ γνωστής τραγουδίστριας της εποχής. Κάποια στιγμή, όμως, ξεκινάει να παίζει ένα άγνωστο τραγούδι, με αρκετά παράξενους στίχους και ακόμα πιο παράξενη μουσική…
Οι έρευνες
Προχωράμε σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, όταν ο αγοραστής αποφασίζει να ποστάρει κάτι σχετικά με το τραγούδι αυτό σε ένα forum, το λεγόμενο Futaba Channel ή αλλιώς 2Chan. Πληροφοριακά, το 2Chan είναι ένας από τους μεγαλύτερους διαδικτυακούς ιστότοπους της Ιαπωνίας. Πρόκειται για μια πλατφόρμα-πίνακα, όπου οι χρήστες ποστάρουν για διάφορα θέματα, όπως φαγητό, υποκουλτούρες, anime, manga κτλ. Ενώ το 2Chan δημιουργήθηκε στην Ιαπωνία, ο απόγονός του, το γνωστό σε όλους 4Chan, δημιουργήθηκε από τον Αμερικανό Christopher Poole.
Σε αυτήν την πλατφόρμα, λοιπόν, ο αγοραστής μας ξεκινάει με το αρχικό του ποστ, το οποίο περιείχε μια μικρή περιγραφή του πώς απέκτησε την κασέτα, σε μια προσπάθεια να μάθει περισσότερες πληροφορίες για αυτό. Δυστυχώς, όμως, οι προσπάθειες αυτές αποδείχτηκαν άκαρπες, καθώς το ποστ του δεν ήταν σε κάποιον δικό του πίνακα, αλλά ήταν απάντηση στον πίνακα ενός άλλου χρήστη που ζητούσε να του στείλουν τραγούδια που δημιουργούν μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Και, αφού έτσι ακουγόταν και στον αγοραστή, αποφάσισε να το ποστάρει εκεί.
Παρόλα αυτά, ο μύθος γύρω από το άγνωστο τραγούδι είχε αρχίσει ήδη να δημιουργείται. Ο αγοραστής δεν παρείχε ποτέ εικόνα από την κασέτα, αλλά ακόμα και το μικρό κομμάτι του τραγουδιού που ανέβασε είχε αρκετά κακή ακουστική. Σε συνδυασμό με τους αναστριχιαστικούς, σε ορισμένα σημεία, στίχους και την αλλαγή του τόνου γύρω στη μέση του τραγουδιου, πολλοί άρχισαν να αναφέρονται σε αυτό ως «καταραμένο». Ακόμα, όταν αργότερα το τραγούδι ανέβηκε στην ιστοσελίδα Nico Nico Douga, το 2007, με περιγραφή το backstory της εύρεσης του τραγουδιού και την ανοιχτή πρόσκληση σε όλους να συμμετέχουν στην αναζήτησή του, ακόμα περισσότερα άτομα άρχισαν να εισέρχονται στo club αυτών που το θεωρούσαν ανατριχιαστικό.
Πηγές: www.knowyourmeme.com, www.wandertokyo.com
Φυσικά, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, σε αυτό μεγάλο ρόλο έπαιξε και το γεγονός πως ο αγοραστής χρησιμοποίησε ένα software, το οποίο επέτρεπε τη δημιουργία μόνο ενός λεπτού βίντεο. Το τραγούδι, όμως, διαρκούσε 3 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα. Προσπαθώντας, έτσι, να ενώσει τα κομμάτια του σε ένα, αυτό τελείωνε κάπως απότομα, αφήνοντας κάποια δευτερόλεπτα του βίντεο κενά. Επίσης, πολλά σχόλια της εποχής αναφέρουν πως ο ήχος δεν συγχρονιζόταν σωστά με τη διάρκεια του βίντεο και έτσι πολλές φορές έδειχνε λάθος χρονικά σημεία στη διάρκεια του βίντεο και στη διάρκεια του τραγουδιού και άρα, έδινε την εντύπωση πως ήταν «καταραμένο» ή «στοιχειωμένο». Δυστυχώς, για όσους προσπαθήσετε να το βρείτε στην ιστοσελίδα του Nico Nico Douga, δε θα καταφέρετε να ακούσετε το original ανέβασμα του τραγουδιού, αφού έχει διαγραφεί (μιλάω από εμπειρία).
Από την ιστοσελίδα αυτή, το ζήτημα της εύρεσης του τραγουδιού πήρε τεράστιες διαστάσεις. Το τραγούδι χρησιμοποιούνταν σε tags, όπως το «πες μου το όνομα του τραγουδιού» σε μια προσπάθεια να βρεθεί ο τίτλος του αλλά και σε tags όπως «λέξεις που δεν πρέπει ποτέ να ψάξεις» για όσους πίστευαν ότι η κασέτα είναι καταραμένη. Πολλοί μύθοι και πολλές εικασίες περιστρέφονταν την υπόθεση της κασέτας, όμως χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Περισσότερες προσπάθειες
Έχουμε φτάσει λοιπόν σε μια περίοδο που ο κόσμος γνωρίζει για την ύπαρξη του τραγουδιού, όμως δε γνωρίζει τίποτα για το ίδιο. Είναι ένα τραγούδι χωρίς τίτλο, τραγουδιστή, μπάντα, ή εταιρεία παραγωγής. Έτσι, λοιπόν, μια μεγάλη μερίδα ατόμων ξεκίνησε, υπεράνθρωπες, θα έλεγα, προσπάθειες για την ταυτοποίησή του.
Πηγή: www.wikipedia.org
Όλα ξεκίνησαν από εκεί που σταμάτησαν, την ιστοσελίδα Nico Nico Douga. Εκεί δημιουργήθηκε ένα forum όπου ο καθένας ανέβαζε διάφορες ιδέες, καλλιτέχνες, θεωρίες και μουσικά κομμάτια που μπορεί να συνδέονται με κάποιον τρόπο με το τραγούδι. Υπήρχαν κάποια ονόματα τα οποία έμειναν για αρκετό καιρό στο προσκήνιο, όπως η Yui Saito (斉藤 由貴), οι CAVE ή οι ALI PROJECT χωρίς όμως και πάλι, αποτέλεσμα. Ακόμα και εάν βρήκαν κάποια ομοιότητα με κάποιον καλλιτέχνη, όπως τη Yukiko Okada (岡田 有希子), η οποία μάλιστα αυτοκτόνησε την εποχή αυτή, κάτι που τη συνέδεσε ακόμα περισσότερο με το τραγούδι (θα καταλάβετε στη συνέχεια γιατί), κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος. Υπήρχαν και υπάρχουν χιλιάδες τραγούδια που απορρίπτονται καθημερινά και ακόμα ένας μεγαλύτερος αριθμός καλλιτεχνών που δεν καταφέρνει ποτέ να πραγματοποιήσει το ντεμπούτο του. Μπορεί κάλλιστα η κασέτα αυτή να περιέχει απλώς ένα τραγούδι που ποτέ δεν κυκλοφόρησε.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ένα ενδιαφέρον στοιχείο αποκαλύφθηκε, χωρίς όμως κάποια επίσημη ταυτοποίηση. Το 2011 και πάλι στην ιστοσελίδα Nico Nico Douga, ανέβηκε ένα βίντεο με τίτλο «Νεκρά φύλλα της θλίψης – Κάτι χαμένο στο δάσος». Το βίντεο περιείχε το τραγούδι, αυτή τη φορά όμως σε πολύ καλύτερη ανάλυση, σε stereo και όχι σε mono μορφή (ο στερεοφωνικός ήχος δίνει την αίσθηση τρισδιάστατου ήχου, ενώ ο μονοφωνικός δίνει την αίσθηση ότι ο ήχος προέρχεται από ένα μόνο σημείο). Πολλοί πείστηκαν τότε πως αυτός ήταν ο τίτλος του τραγουδιου. Παρόλα αυτά, ο αγοραστής ισχυρίστηκε ότι αν και η ανάλυση του ανεβασμένου αρχείου δεν ήταν καλή, ο ήχος από την κασέτα ήταν στερεοφωνικός. Ακόμα, αποκαλύφθηκε πως το νέο βίντεο δεν περιείχε το ίδιο τραγούδι από μια άλλη, καλύτερη μορφή, αλλά ήταν απλώς το original post του τραγουδιού με επεξεργασμένο τον ήχο για να ακούγεται καλύτερα. Μετά από αυτό, ο αγοραστής διέγραψε το αρχικό του post (πιθανόν επειδή θεώρησε πως το να κρατήσει το βίντεό του δεν είχε σημασία, αφού υπήρχε πλέον μια πολύ καλύτερη εκδοχή του) και οι έρευνες σταμάτησαν για άλλη μία φορά.
Ακόμα περισσότερες προσπάθειες και το «τέλος» των ερευνών
Οι τελευταίες έρευνες παρόλα αυτά, δεν ήταν παρά μόνο μια άνω τελεία στην όλη υπόθεση, καθώς το 2018 ο αγοραστής επανήλθε, ανεβάζοντας, αυτή τη φορά και στο Youtube, όχι μόνο μία, αλλά δύο φορές, μία σε stereo και μία πιο mono μορφή, το κομμάτι και σε ακόμα καλύτερη ανάλυση. Στην περιγραφή του Nico Nico Douga, ξαναεξηγεί την ιστορία της απόκτησης της κασέτας και προσθέτει όσες περισσότερες πληροφορίες μπορεί, όπως το γεγονός ότι το κουτί από το οποίο αγόρασε τις κασέτες βρισκόταν σε ένα σημείο του καταστήματος, όπου πωλούνταν κασέτες που περιείχαν τραγούδια που δεν είχαν κυκλοφορήσει ή τραγούδια για διαφημίσεις και διάφορα demo. Αυτό μας δίνει ίσως κάποια εντύπωση για το τι μπορεί να είναι τελικά το κομμάτι αυτό: ένα demo version ή ένα ολοκληρωμένο τραγούδι που τελικά δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Μπορεί, επίσης, να είναι ένα από τα ακυκλοφόρητα τραγούδια της Yumiko Takahashi, αφού η κασέτα περιείχε άλλα κομμάτια της δισκογραφίας της.
Για την ώρα, οι έρευνες συνεχίζονται και σε άλλες πλατφόρμες, όπως το reddit, χωρίς όμως, κανένα αποτέλεσμα. Είναι σίγουρα πολύ παράξενο το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια, παρόλη την ένθερμη δράση των χρηστών του internet στην εύρεση αυτού του τραγουδιού, δεν έχει εμφανιστεί κανείς ακόμη για να το οικειοποιηθεί. Οι νόμοι σχετικά με το copyright στην Ιαπωνία είναι αρκετά αυστηροί και ίσως, ακόμα και μέσα από κάποιον τέτοιο τρόπο, θα έπρεπε κάποια εταιρεία ή συνθέτης να ζητήσει το βίντεο να κατεβεί, λύνοντας έτσι και το μυστήριο. Στην τελική, πρόκειται για τον κόπο ενός ή κάποιων ανθρώπων. Το σίγουρο είναι πως το μυστήριο αυτό δε θα λυθεί σύντομα. Φαίνεται μάλιστα να έχει φτάσει σε κάποιο τέρμα, καθώς δεν υπάρχουν νέες πληροφορίες, παρά μόνο υποθέσεις.
«Fly Away»
Ρε Τόνια να πούμε, μας μιλάς, όμως, για την ιστορία πόση ώρα, αλλά τι στο καλό έχει αυτό το τραγούδι και το βρίσκουν όλοι τόσο τρομακτικό; Από που ξεφύτρωσαν οι μύθοι και γιατί; Λοιπόν, η απάντηση θα μπορούσε να είναι τόσο προφανής όσο δεν είναι (αν αυτό βγάζει κάποιο νόημα).
Αρχικά, η μελωδία είναι αρκετά μελαγχολική και στενάχωρη. Ακόμα, όπως προανέφερα, στη γέφυρα ή ρεφρέν αν θέλετε, η μελωδία αλλάζει και βαραίνει κάπως απότομα. Η φωνή της τραγουδίστριας, επίσης μελαγχολική, θυμίζει φάντασμα που τραγουδάει κάποιο άσμα και γενικότερα μεταφέρει την καταθλιπτική της διάθεση στον ακροατή. Αυτό που κάνει όμως ακόμα πιο ανατριχιαστικό το τραγούδι είναι οι στίχοι. Παραθέτω κάτω μια προσπάθεια μετάφρασής του:
Πού πηγαίνεις, κυνηγώντας τον άνεμο,
Νεκρά φύλλα στο χρώμα της δύσης,
Δεν υπάρχει ήχος όταν χτυπώ την πόρτα,
Κοιμάμαι σε μια σπασμένη καρέκλα,
Το φως φωτίζει έξω από το παράθυρο,
Ονειρεύομαι μια άγνωστη πόλη.
Αντίο, δε λες τίποτα,
Μου λες αντίο με ένα στενάχωρο χαμόγελο,
Πέτα μακριά, σε μια μακρινή χώρα,
Αστέρια που εκτείνονται στον ουρανό που σκοτεινιάζει.
Πριν ελευθερώσεις το γαλαζοπούλι,
Ακούμπησε απαλά τα φτερά του,
Ενώ πετάει στον αέρα,
Σταμάτησε να κλαίει.
Σίγουρα οι στίχοι δεν προκαλούν άμεσα φόβο, όμως αποκαλύπτουν έναν άνθρωπο που νιώθει αρκετό πόνο. Πολλοί αναφέρουν πως πίσω από τους στίχους, αποκαλύπτεται το δυστυχές γεγονός μιας αυτοκτονίας, αυτής της γυναίκας που τραγουδά, λόγω του χωρισμού της από τον αγαπημένο της («Νεκρά φύλλα», «Μια άγνωστη πόλη» που μπορεί να συμβολίζει τον άλλο κόσμο, το «γαλαζοπούλι» που πετά στον αέρα, δηλαδή προς τον Παράδεισο και σταματά να κλαίει γιατί δεν νιώθει πλέον τίποτα). Ακόμα και η σπασμένη καρέκλα μπορεί να εννοεί την αυτοκτονία από κρέμασμα. Από την άλλη βέβαια, οποιοσδήποτε μπορεί να πει πως είναι ένα απλό τραγούδι χωρισμού, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα και ότι οι περισσότεροι το βρίσκουν τρομακτικό λόγω των μύθων και της βαβούρας που δημιουργήθηκε γι’ αυτό.
Τελικές σκέψεις
Τα «χαμένα μέσα» (ή lost content media όπως ακούγεται καλύτερα στα αγγλικά) έχουν μια μεγάλη ιστορία στην Ιαπωνία. Υπάρχουν εκατοντάδες ακυκλοφόρητα τραγούδια ή τραγούδια που χάθηκαν στο χρόνο και κανείς δεν ξέρει πότε γράφτηκαν ή από ποιον και από ποιον εκτελούνται. Είναι επίσης πάρα πολύ δύσκολη η ταυτοποίησή τους. Συνήθως ό,τι χάνεται μέσα στα χρόνια της ιαπωνικής jazz funk ή city pop σκηνής χάνεται για πάντα. Δεν είναι όμως αυτό απαραίτητα κακό. Είναι καλύτερο πιστεύω να γνωρίζουμε τα τραγούδια και να τα ακούμε ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε τίποτα για αυτά από το να μην τα ξέραμε καθόλου. Επιπλέον, η διαδικασία ταυτοποίησης τους δημιουργεί και αυτή μία κάποια ατμόσφαιρα γύρω από αυτά και εάν, στην τελική, δεν ταυτοποιηθούν ποτέ, ίσως είναι καλύτερα.
Όποια και να είναι η ιστορία του, όποιο και να είναι το νόημα πίσω από αυτό, ό,τι τέλος πάντων και να είχε συμβεί, είναι πολύ ωραία η σκέψη πως το τραγούδι αυτό, το αυτό απλό demo που μπορεί να απορρίφθηκε κατευθείαν όταν και ολοκληρώθηκε, εκτιμάται και ακούγεται ακόμα σε όλον τον κόσμο και η τραγουδίστρια του κομματιού κυκλοφορεί εκεί έξω, ίσως χωρίς καν να θυμάται ότι το έγραψε.
Αφήνω εδώ το «Fly Away» και άλλο ένα αρκετά ενδιαφέρον βίντεο που βρήκα στο Youtube σχετικά με το αν θα μπορούσε η Yukiko Okada να είναι η τραγουδίστρια του κομματιού.
Πηγές: https://www.youtube.com/watch?v=q7X6G-vazzA&t=789s&ab_channel=SakuraStardust
https://en.wikipedia.org/wiki/Yukiko_Okada
0 Comments